الموضوع: هو الموضوع بيحصلى انا بس ولا بيحصلكم

مريت بالمرحله دى بمجرد زواجى ومجرد تركى للاعمال الخاصه والاتجاه الى الوظيفه فى البدايه كنت مستغرب جدا
وبمرور الوقت الاستغراب اتحول الى اكتئاب وبمرور الوقت اكتشفت ان ده الطبيعى وهى دى ظروف الحياه اللى بنعيشها
الوقت اللى هاقضيه مع اصحابى هناك من هم احق بيه زوجتى ابنى امى فعلا هما من يستحقوا السؤال
ووصلت دلوقتى لمرحله انى باتضايق لما حد من اصحابى بيتصل بيا (طبعا هاتقولوا انى شخص مش كويس ) بالعكس
انا باتضايق مش علشان هاسمع صوته او اتكلم معاه ده لانى لما باشوف اتصاله كل اللى بيخطر فى بالى ياترى عاوز منى ايه
عادتا بتكون مساعده او استفسار
ده مش مع كل الناس طبعا لان فى ناس مهما غاب اتصالهم عنى لازم انا اتصل بيهم واسمع صوتهم بحكم الايام الجميله اللى تستحق اننا نحتفظ بيها فى ذاكرتنا فعلا فى ناس استحاله تنساهم


انت فكرتنى ايام دراستى ايام ما كنا بنتجمع كان الجروب بتاعنا تقريبا 15 واحد طول الاسبوع تلاقى كل اتنين او تلاته مع بعض بس لازم يوم الخميس تلاقينا مزنوقين فى عربيه بيتلز وعربيه 128 ونخرج كانت خروجاتنا المقطم جنينه مول اكتوبر شوارع المهندسين الريست هاوس ميدان علاء الدين علشان نتفرج على العربيات اللى بتعمل اوتو كروس (بس فى الشارع ) وكنا نروح روكسى باردوا علشان نشوفهم واول لما دريم بارك افتتحت كنا علاطول هناك
ومكان مانروح نلاقى تجمعات كتيره نفس الوضع الكلام ده كان فى اوائل التسعينات
النهارده مابقاش فيه الكلام ده خلاص

نصيحه ركز فى من حولك واعطى لكل ذى حق حق وابداء بتقويه الصله لمن يستحقها